Το παραμύθι της ωραίας κοιμωμένης

(Απόσπασμα από το κείμενο που ο Βάλτερ Μπένγιαμιν το 1926 έστειλε σαν απάντηση στην ακαδημαϊκή κοινότητα όταν αυτή του σφαλίζει διαπαντός τις πόρτες της.)

"Να διηγηθώ, θα ΄θελα, για δεύτερη φορά, το παραμύθι της Ωραίας Κοιμωμένης। Κοιμάται μέσα στον αγκάθινο φράχτη της. Και, κατόπιν, μετά από τόσα και τόσα χρόνια ξυπνά από τον βαθύ ύπνο. Όχι όμως από το φιλί του ευτυχισμένου βασιλόπουλου Ο μάγειρας την ξυπνά όταν δίνει στον βοηθό του το χαστούκι που, μετά την συσσωρευμένη ενέργεια όλων αυτών των χρόνων, ηχεί διαπεραστικά στο παλάτι. Μια όμορφη νέα κοιμάται πίσω από τον αγκάθινο φράχτη... έτσι που κανένα ευτυχισμένο βασιλόπουλο με την εκθαμβωτική πανοπλία της επιστήμης να μην μπορεί να την πλησιάσει καθώς εκείνη θα το δαγκώσει κατά το νυφικό φιλί... "

Χασάπηδες του διαφορετικού, αντί να αφουγκραστούμε, βιαζόμαστε να τοποθετήσουμε, να μπαζώσουμε. Σε ένα παλιομοδίτικο αδράχτι προσπαθούμε να προσαρμόσουμε την ελπίδα. Είναι απολύτως βέβαιο ότι η ωραία κοιμωμένη θα μας δαγκώσει

Η μεταρρύθμιση, η μεταρρυθμισούλα, η μεταρρυθμισάρα.

Όντως, η μεταρρύθμιση είναι ωραία υπόθεση. Και δύσκολη και χρονοβόρα, ενίοτε. Η μεταρρύθμιση δεν είναι απαραίτητα καλή, το «καλό» σε μια μεταρρύθμιση μπορεί και να είναι μια φαντασιακή κατάσταση. Η μεταρρύθμιση της Γερμανίας, σε Ναζιστική δεν ήταν «ωραία υπόθεση». Κάθε μεταρρύθμιση κρίνεται από τα στοιχεία της και από τις αξίες που έχει. Οι γενικοί ορισμοί είναι χωρίς σημασία. «Αν κρίνουμε σε προσωπικό επίπεδο ένας κομπιναδόρος της γειτονιάς άλλαξε σε εγκληματία και η Αμερική απέκτησε τον Αλ Καπόνε.» Αυτή δεν ήταν μια ωραία προσωπική μεταρρύθμιση επίσης. Μπορεί να υπάρχουν και γενικές μεταρρυθμίσεις αυτού του τύπου. 

Η άρθρωση της λέξης «μεταρρύθμιση» είναι μια κενή θέση η οποία μπορεί να «πληρωθεί» διαφορετικά από διαφορετικά άτομα. Η μεταρρύθμιση δεν μπορεί να καθορισθεί άπαξ δια παντός είναι «αρκετά μεταβλητή για να μπορεί είτε να διατηρείται ταυτόσημη με τον εαυτό της» είτε να μεταβάλλεται ανάλογα με τις εκάστοτε φράσεις που «ανακοινώνει» ο εκπρόσωπος της μεταρρύθμισης. Όπως οι εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη Δημήτρης Ρέππας και Χρήστος Πρωτόπαπας επί αντιπολίτευσης ΠΑΣΟΚ 2004-2009 Άννα Διαμαντοπούλου, Νίκος Αθανασάκης, Γιώργος Παπακωνσταντίνου και Γιάννης Ραγκούσης, επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ Γιώργος Πεταλωτής , Ηλίας Μόσιαλος και ο νυν της κυβέρνησης ειδικού σκοπού Παντελής Καψής. Πολλές φορές αποτελεί ένα σύνολο σημείων που ακούγονται ευχάριστα ενώ συνήθως σπάνια κάποιος παρακολουθεί την εξέλιξη της αλλαγής αυτών των σημείων.

 Συνήθως το αποτέλεσμα συνδυάζεται με την πρώτη εξαγγελία όπου  εμφανίζεται μόνο μία επιδίωξη της επιδιωκόμενης μεταρρύθμισης . Η αλλαγή πάντα είναι ευκολοσύστατη στην αναγγελία της. Συνήθως η συνέχειά της στεγάζεται σε ένα χώρο που έχει ξαναχρησιμοποιηθεί και ξαναεπαναληφθεί. Τελική κατάληξη ο εξοστρακισμός του εντίμου ως το πάλαι του Αριστείδου του δικαίου.

Αγάπη μου υφεσιώνομαι.

Στον πραγματικό κόσμο υπάρχουν πάντα μικρές αλλαγές και σφάλματα.Ουσιαστικά πάντα επιτρέπουμε ένα μικρό περιθώριο σφάλματος.Δεν μας πειράζει όμως όσο παραμένει μέσα στα όρια ανοχής.Αυτό μας δίνει τη δυνατότητα να φθάσουμε σε ένα βαθμό πολυπλοκότητας που με άλλο τρόπο δεν θα μπορούσαμε να τον πλησιάσουμε.

΄Ομως κάθε στοιχείο της πολυπλοκότητας εγγράφει πάντα μια καινούργια θέση,η οποία μπορεί να είναι άτυπη ή ασυνεχής.Τότε είναι πλέον αδύνατο στη μέτρια σκέψη να το παρακολουθήσει.Ο ικανός νους προπορεύεται. Αλλά τί να το κάνει αφού δεν μπορεί με κάποιον να μιλήσει και αφού δεν μπορεί να μιλήσει, δεν υπάρχει. Η ύφεση είναι ένα παιχνίδι του κοινού νου στην εποχή που οι παραγωγικές σχέσεις αλλάζουν. Μόνο που ο κοινός νους δεν ξέρει ακόμη το παιχνίδι.

΄Ετσι ως εραστές του παιχνιδιού γινόμαστε και εραστές της ύφεσης.