(Απόσπασμα από το κείμενο που ο Βάλτερ Μπένγιαμιν το 1926 έστειλε σαν απάντηση στην ακαδημαϊκή κοινότητα όταν αυτή του σφαλίζει διαπαντός τις πόρτες της.)
"Να διηγηθώ, θα ΄θελα, για δεύτερη φορά, το παραμύθι της Ωραίας Κοιμωμένης। Κοιμάται μέσα στον αγκάθινο φράχτη της. Και, κατόπιν, μετά από τόσα και τόσα χρόνια ξυπνά από τον βαθύ ύπνο. Όχι όμως από το φιλί του ευτυχισμένου βασιλόπουλου Ο μάγειρας την ξυπνά όταν δίνει στον βοηθό του το χαστούκι που, μετά την συσσωρευμένη ενέργεια όλων αυτών των χρόνων, ηχεί διαπεραστικά στο παλάτι. Μια όμορφη νέα κοιμάται πίσω από τον αγκάθινο φράχτη... έτσι που κανένα ευτυχισμένο βασιλόπουλο με την εκθαμβωτική πανοπλία της επιστήμης να μην μπορεί να την πλησιάσει καθώς εκείνη θα το δαγκώσει κατά το νυφικό φιλί... "
Χασάπηδες του διαφορετικού, αντί να αφουγκραστούμε, βιαζόμαστε να τοποθετήσουμε, να μπαζώσουμε. Σε ένα παλιομοδίτικο αδράχτι προσπαθούμε να προσαρμόσουμε την ελπίδα. Είναι απολύτως βέβαιο ότι η ωραία κοιμωμένη θα μας δαγκώσει
