Όντως, η μεταρρύθμιση είναι ωραία υπόθεση. Και δύσκολη και χρονοβόρα, ενίοτε. Η μεταρρύθμιση δεν είναι απαραίτητα καλή, το «καλό» σε μια μεταρρύθμιση μπορεί και να είναι μια φαντασιακή κατάσταση. Η μεταρρύθμιση της Γερμανίας, σε Ναζιστική δεν ήταν «ωραία υπόθεση». Κάθε μεταρρύθμιση κρίνεται από τα στοιχεία της και από τις αξίες που έχει. Οι γενικοί ορισμοί είναι χωρίς σημασία. «Αν κρίνουμε σε προσωπικό επίπεδο ένας κομπιναδόρος της γειτονιάς άλλαξε σε εγκληματία και η Αμερική απέκτησε τον Αλ Καπόνε.» Αυτή δεν ήταν μια ωραία προσωπική μεταρρύθμιση επίσης. Μπορεί να υπάρχουν και γενικές μεταρρυθμίσεις αυτού του τύπου.
Η άρθρωση της λέξης «μεταρρύθμιση» είναι μια κενή θέση η οποία μπορεί να «πληρωθεί» διαφορετικά από διαφορετικά άτομα. Η μεταρρύθμιση δεν μπορεί να καθορισθεί άπαξ δια παντός είναι «αρκετά μεταβλητή για να μπορεί είτε να διατηρείται ταυτόσημη με τον εαυτό της» είτε να μεταβάλλεται ανάλογα με τις εκάστοτε φράσεις που «ανακοινώνει» ο εκπρόσωπος της μεταρρύθμισης. Όπως οι εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ επί Σημίτη Δημήτρης Ρέππας και Χρήστος Πρωτόπαπας επί αντιπολίτευσης ΠΑΣΟΚ 2004-2009 Άννα Διαμαντοπούλου, Νίκος Αθανασάκης, Γιώργος Παπακωνσταντίνου και Γιάννης Ραγκούσης, επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ Γιώργος Πεταλωτής , Ηλίας Μόσιαλος και ο νυν της κυβέρνησης ειδικού σκοπού Παντελής Καψής. Πολλές φορές αποτελεί ένα σύνολο σημείων που ακούγονται ευχάριστα ενώ συνήθως σπάνια κάποιος παρακολουθεί την εξέλιξη της αλλαγής αυτών των σημείων.
Συνήθως το αποτέλεσμα συνδυάζεται με την πρώτη εξαγγελία όπου εμφανίζεται μόνο μία επιδίωξη της επιδιωκόμενης μεταρρύθμισης . Η αλλαγή πάντα είναι ευκολοσύστατη στην αναγγελία της. Συνήθως η συνέχειά της στεγάζεται σε ένα χώρο που έχει ξαναχρησιμοποιηθεί και ξαναεπαναληφθεί. Τελική κατάληξη ο εξοστρακισμός του εντίμου ως το πάλαι του Αριστείδου του δικαίου.
