Ο Βελζεβούλ με φουστάνι δηλαδή άφυλλος συνειδητοποιούσε ότι η αλήθεια με κίνητρο τη δειλία ήταν ένα αντίδοτο στην έλλειψη αγάπης η οποία τσαλαβουτούσε άτσαλα,φρικαλέα μονοδιάστατη καθώς ήταν, στο καθιστικό και στα χείλη της βδελυρά όμορφης κυρίας που είχε απλώσει το μπούστο της ανάμεσα στα μπιχλιμπίδια του τραπεζιού.Αιωρούμενη ομορφιά μέσα στην περιβάλλουσα ασημαντότητα.Η ηδυπάθεια που μαλάκωνε τα σφιγμένα της χείλη έμοιαζε με το βάλσαμο του Πηλίου που κοκκίνιζε με τον ήλιο μες στην αγκάλη του λαδιού. Τι απαίσιες και ταυτόχρονα τι όμορφες ζωές που ζούμε σκέφθηκε.Μαλάκωσαν οι αρθρώσεις της και ξάπλωσε στο πέτρινο πλάτωμα της πεζούλας. Ντυμένη στα λευκά προσπαθούσε να συναγωνισθεί την μπερεκετιά και τη λευκότητά της σε μια λεπτομερή συμφωνία γαλήνης ώσπου τα χείλη της κομματιάστηκαν και μια φωνή τσιριχτή ακούστηκε: Ιέχχ τίπουτα να φάμε...
