Το σχέδιο της ζωής μια "εθική" εφαρμογή που χάνει το περίγραμμά της. Η πρακτική που απομένει και συνεχίζει την ανταλλαγή.Η αναγκαιότητα τάχατες της κανονιστικής αρχής που ορίζει η πολιτεία με τους νόμους της. ΄Οτι απομένει, η πράξη που ερωτεύεται το χρόνο.Η δεοντολογική στιγμή του σπιτιού και η τελολογική στόχευσή του τού χώματος.Η αμηχανία της ευπραξίας των ανθρώπων μπρος τη μεταβολή ή το θάνατο.΄Υστερα το παπαδολόι με τα λιλιά και τις στολές τα καλύμματα κεφαλής και τις ράβδους.Η ζωή που αναπέμπεται στη πλευρά της ευχής και η πέτρα που ο ορατός μεσοσκοπός της δεν καλύπτει την πηγαία ασυμμετρία της όταν νουθετείται από τον άνθρωπο ως σπίτι. Η ασυμμετρία της κανονιστικής διαταγής τη στιγμή που η ύλη περιορίζεται και μορφοποιείται ως να μην μιλά η ίδια.Η οροθέτηση και η προτεραιότητα,τί μαχητές λέξεις μπροστά στην αλήθεια του μη περιγράμματος.
